باطری فرسوده

پسماند یا زباله از اجزاء مختلفی تشکیل شده است.

بخش قابل توجهی از زباله‌هایی که هر روز تولید می‌کنیم به «زباله‌های تر» یا «زباله‌های ارگانیک» یا ضایعات و اضافات مواد غذایی مربوط می‌شود. برخی دیگر اما مربوط به انواع بسته‌بندی و وسایل مصرفی‌ می‌شود.

همه‌ی زباله‌ها از نظر خطرات احتمالی‌یی که می‌توانند.

برای سلامتی انسان و اکوسیستم ایجاد کنند در یک سطح قرار ندارند.

بعضی از انواع زباله‌هایی که تولید می‌کنیم سمی یا خطرناک هستند.

و حدالمقدور نباید به روش‌های معمولی «دور انداخته» شوند.

باتری‌ها در این دسته قرار می‌گیرند.

ما در خانه و محل کارمان روز به روز از باتری‌های بیشتری استفاده می‌کنیم.

در کشور آمریکا هر سال حدود سه میلیارد عدد باتری (انواع باتری‌های قلمی، ساعتی یا کتابی) فروخته می‌شود که معادل ۳۲ عدد برای هر خانواده یا ۱۰ عدد برای هر نفر است.

باتری‌ها حاوی فلزات سنگین مانند جیوه، سرب، کادمیوم، روی و نیکل هستند. حدود ۹۰ درصد جیوه‌ی موجود در زباله‌های خشک شهری مربوط به باتری‌های قلمی است.

این میزان برای کادمیوم حدود ۵۰٪ درصد است.

با توجه به این‌که عمر هر باتری‌ دیر یا زود تمام می‌شود (به زباله تبدیل می‌شود)، مصرف روزافزون باتری‌ها خطر بالقوه‌ای برای سلامت انسان‌ها و سایر موجودات زنده است.

در صورتی که باتری‌های کهنه به صورت مناسبی دفع نشوند (مثلا چنانچه با زباله‌های دیگر مخلوط شوند)، فلزات سنگینی که در آن‌ها به کار رفته عاقبت در محیط زیست پخش خواهد شد و جمع‌آوری آن‌ها دیگر ممکن نخواهد بود.

سوزاندن باتری‌ها هم راه حل مناسبی نیست چون ممکن است منجر به انتشار برخی از این فلزات در هوا شود. بهترین روش مدیریت زباله‌های باتری، بازیافت صنعتی آن‌هاست به این معنا که در محیط‌هایی کنترل شده مواد اولیه‌ی آن‌ها استخراج شود تا بتواند برای سایر مصارف صنعتی مورد استفاده قرار بگیرد.